Zły stan techniczny budynku a obniżenie stawki podatku od nieruchomości

Niewykorzystywanie przez podatnika określonych przedmiotów opodatkowania w prowadzonej działalności gospodarczej na skutek braku możliwości ich wykorzystania na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą z innych względów niż techniczna niemożliwość korzystania z tych przedmiotów nie stanowi okoliczności wyłączającej spod opodatkowania budynków, budowli czy gruntów jako związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

STAN FAKTYCZNY:

Spółka jawna prowadząca ośrodek wczasowy jest użytkownikiem wieczystym działki i właścicielem położonych na niej budynków. Spółka złożyła w 2010 r. korektę deklaracji na podatek od nieruchomości. Jak wskazano, powodem korekty był brak możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w budynkach w związku z ich złym stanem technicznym. Spółka twierdziła, iż w takiej sytuacji powinny mieć zastosowanie niższe stawki podatku od nieruchomości z uwagi na stan techniczny budynków uniemożliwiający prowadzenie w nich działalności gospodarczej.

Sprawa trafiła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego, które stwierdziło, iż nie wystąpiła sytuacja, w której należałoby przyjąć, że budynki i budowle będące własnością spółki nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej.

W ramach przeprowadzonej wizji lokalnej stwierdzono, że niektóre budynki nie są wykorzystywane do prowadzonej działalności i wymagają remontów. Część pomieszczeń została jednak już wyremontowana, a pobyt w tych budynkach nie stanowi zagrożenia dla ludzi i mienia, nie zauważono zacieków ani pęknięć na ścianach. W wyremontowanych częściach budynków można prowadzić już działalność w zakresie wynajmu pokoi turystom. W związku z tym SKO podtrzymało decyzję organu podatkowego.

SĄD ORZEKŁ:

Sprawa została skierowana do rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, który stwierdził, iż decyzja SKO została wydana bez naruszenia prawa, uznając tym samym zarzuty spółki za nieuzasadnione. Sąd stwierdził przede wszystkim, że organ podatkowy nie ma obowiązku ustalania okoliczności w postaci faktycznego prowadzenia i wykonywania działalności przez przedsiębiorcę. A do uznania danego obiektu za związany z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest konieczne faktyczne wykorzystywanie nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą, wystarczy bowiem sam fakt ich posiadania przez danego przedsiębiorcę.

Sąd odniósł się do kwestii braku możliwości wykorzystywania przez spółkę nieruchomości do prowadzenia przez nią działalności ze względów technicznych. Stwierdził, że pojęcie względów technicznych nie obejmuje swoim zakresem technologicznych, ekonomicznych, jak również finansowych przyczyn braku możliwości wykorzystywania przedmiotu opodatkowania do prowadzenia działalności gospodarczej. Względy techniczne w rozumieniu ustawy o podatkach i opłatach lokalnych to takie, które mają tego rodzaju związek z nieruchomością gruntową lub budowlaną, że ze swej natury nieruchomość ta nie jest i nie może być wykorzystywana do prowadzenia danej działalności gospodarczej. Co prawda w powołanej ustawie brak jest definicji pojęcia względów technicznych, ale zdaniem Sądu chodzi tu nie o przyczyny techniczne leżące po stronie przedsiębiorcy, lecz związane z danym przedmiotem opodatkowania, a zatem obiektywne okoliczności natury technicznej uniemożliwiające wykorzystanie go do celów konkretnej działalności.

W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe wskazały, że trudności w prowadzeniu działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości mają charakter przejściowy. Wskazano na przeprowadzone remonty i możliwość prowadzenia działalności w niektórych pomieszczeniach tych budynków. Kwestia prowadzenia remontu w danym budynku również nie uprawnia do zastosowania niższej stawki podatku od nieruchomości, bowiem jest to sytuacja przejściowa i ma na celu np. podwyższenie standardu remontowanego budynku. Sąd zauważył, że aby daną nieruchomość można było opodatkować niższą stawką (niezwiązaną z działalnością gospodarczą), nie może być mowy o czasowej niemożności prowadzenia w niej działalności, musi być to bowiem immanentna cecha danego budynku, uniemożliwiająca jego wykorzystanie w ogóle. W związku z powyższym Sąd orzekł o oddaleniu skargi jako nieuzasadnionej.

(wyrok WSA w Gdańsku z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt I Sa/Gd 170/12 - orzeczenie prawomocne)