Ustalanie powierzchni użytkowej na potrzeby wymiaru podatku

W jaki sposób naliczany jest podatek od nieruchomości za budynek? Czy wylicza się go na podstawie powierzchni budynku, czy jego obrysu? W jakim terminie należy go regulować? (pytanie nr 669479)

Podstawę opodatkowania dla budynków bądź ich części stanowi powierzchnia użytkowa. Tak wynika z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm.).

Pod pojęciem powierzchni użytkowej budynku lub jego części rozumieć należy powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Za kondygnację uważa się również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

Ponadto powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość ta jest mniejsza niż 1,40 m, pomija się ją. Ustawodawca nie zawarł w ustawie definicji pojęcia "wysokość w świetle". Posłużyć można się jednak interpretacjami i orzeczeniami wydanymi w tym zakresie. Wynika z nich, że przy ustalaniu wysokości w świetle należy ustalić odległość pomiędzy podłożem a najniższym trwałym elementem stropu. Prezydent Miasta Radomia w interpretacji z dnia 2 grudnia 2011 r., nr BP.II.310.3.2011, stwierdził, iż pojęcie użyte w ustawie zapewne zaczerpnięte zostało z języka potocznego i niezasadne jest w tym przypadku sięganie do przepisów Prawa budowlanego. Również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w wyroku z dnia 6 maja 2004 r., sygn. akt I SA/Bd 63/04, orzekł, iż wysokość kondygnacji w świetle należy interpretować jako "(...) odległość między podłożem a najniższym trwałym elementem konstrukcyjnym stropu".

Na wysokość podatku wpływ ma także sposób wykorzystania danej nieruchomości. Najwyższą stawką opodatkowane są budynki bądź ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynki mieszkalne lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.

Warto w tym miejscu przypomnieć, iż podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych ustalany jest w drodze decyzji przez organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do dnia 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego. Natomiast osoby prawne składają w terminie do dnia 31 stycznia, właściwemu organowi podatkowemu deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy. Następnie zobowiązane są one wpłacać obliczony w deklaracji podatek, bez wezwania, na rachunek właściwej gminy, w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15. każdego miesiąca, a za styczeń do dnia 31 stycznia.

Istnieje też możliwość, że osoby fizyczne będą regulowały podatek na zasadach jak prawne. Będzie to miało miejsce, gdy nieruchomość lub obiekt budowlany stanowią współwłasność lub znajdują się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub spółek nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem osób tworzących wspólnotę mieszkaniową.

"(...) Podstawą wymiaru podatku od nieruchomości, również w zakresie budynków, nie jest akt notarialny czy też oświadczenie stron umowy sprzedaży, a dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków".

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 11 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Gd 747/10