Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości myjni samochodowej

Na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości bezdotykową myjnię samochodową należy traktować jako budowlę. Podatek trzeba regulować za całość, tj. zarówno za część budowlaną myjni, jak i za elementy stanowiące wyposażenie techniczno-technologiczne.

O CO PYTAŁ PODATNIK?

Spółka jest właścicielem myjni samochodowych (bezdotykowych). Myjnie te znajdują się na terenie, który jest dzierżawiony. Obiekt myjni posiada podpory, dach, ściany boczne i nie jest trwale związany z gruntem. Po zakończeniu okresu dzierżawy spółka zobowiązana jest do demontażu myjni i do przywrócenia terenu do stanu pierwotnego.

Nakłady poniesione na myjnię zostały rozliczone na dwie odrębne pozycje środków trwałych:

budowlę stanowiącą konstrukcję myjni zaliczono według KŚT do rodzaju 103,
technikę myjni kontenerowej oraz urządzenia towarzyszące w postaci technologii myjni zaliczono do kategorii 449, 445.

Spółka zwróciła się z trzema pytaniami. Po pierwsze, chciałaby potwierdzić, czy prawidłowo kwalifikuje myjnię do kategorii budowli. Drugie pytanie dotyczyło określenia przedmiotu podlegającego opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. W opinii spółki opodatkowaniu podlegać powinna wyłącznie część budowlana myjni bez wyposażenia techniczno-technologicznego. Swoje stanowisko argumentowała powołując się na art. 3 ust. 3 i ust. 9 Prawa budowlanego oraz na art. 1a ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Ponadto wskazano, że nakłady na myjnię rozliczone zostały na dwie odrębne pozycje środków trwałych. W trzecim pytaniu spółka zwróciła się z prośbą o rozstrzygnięcie, kto powinien regulować należny podatek - spółka, czy właściciel gruntu.

ZDANIEM PREZYDENTA MIASTA:

W kwestii kwalifikacji myjni samochodowej organ podatkowy przychylił się do stanowiska zaprezentowanego przez spółkę. Potwierdził on, że myjnię tę należy uznać za budowlę, gdyż nie posiada ona podstawowych cech budynku w rozumieniu Prawa budowlanego.

Odnosząc się do drugiego pytania prezydent nie zgodził się z argumentacją spółki. Wskazał, że w przypadku obiektu będącego przedmiotem interpretacji na całość techniczno-użytkową składa się konstrukcja myjni oraz urządzenia służące myciu pojazdów. Zauważył, że pomiędzy tymi elementami zachodzą fizyczne i funkcjonalne powiązania, dzięki którym mogą być one wykorzystywane do realizacji celu, dla którego przedmiotowy obiekt budowlany powstał. W tym przypadku celem tym była realizacja działalności w zakresie samoobsługowego mycia pojazdów samochodowych z zastosowaniem technologii bezdotykowej.

Organ podatkowy w wydanej interpretacji powołał się m.in. na orzecznictwo sądowe, w którym ugruntował się pogląd, że w sytuacji gdy budowla stanowi całość techniczno-użytkową brak jest uzasadnienia dla "rozdzielenia" jej na poszczególne elementy ze względu na fakt, że stanowią całość, nawet jeśli odrębnie nie spełniają definicji budowli.

W kwestii podmiotu zobowiązanego do regulowania zobowiązania podatkowego prezydent podtrzymał stanowisko spółki. Potwierdził, że w myśl art. 48 Kodeksu cywilnego, wszystko co zostaje trwale z gruntem połączone, staje się częścią składową nieruchomości gruntowej i własnością właściciela gruntu. Z kolei z art. 47 § 3 K.c. wynika, że przedmioty połączone z rzeczą (w tym przypadku z gruntem) tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych. W analizowanym przypadku myjnia została wyodrębniona od gruntu jako odrębny przedmiot własności i nie jest trwale związana z gruntem, dlatego podatnikiem podatku jest właściciel budowli, czyli spółka.

(interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego Prezydenta Miasta Lublin z dnia 13 lutego 2013 r., nr PE-OP-I.3120.1980.2012)

Komentarz redakcji

Prawidłowe zakwalifikowanie myjni samochodowej do kategorii budynków bądź budowli ma wpływ na sposób wyliczenia należnego podatku. W przypadku budynków podatek naliczany jest od 1 m² powierzchni użytkowej, natomiast w odniesieniu do budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej podstawę opodatkowania stanowi wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych - ich wartość z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

W tym przypadku organ podatkowy potwierdził stanowisko prezentowane w niedawno wydanych interpretacjach. Przypadek podobny do zaprezentowanego przez spółkę był przedmiotem interpretacji wydanej przez Prezydenta Miasta Kalisza z dnia 28 stycznia 2013 r., nr WF-RWPIO.310.1.2013.